W optyce Komisji Europejskiej dążenie do istotnego wzmocnienia systemów żywnościowych na całym świecie, poprzez intensyfikację pomocy humanitarnej oraz współpracy międzynarodowej jawi się jako jeden z priorytetów wśród jej zadań. W ocenie Komisji Europejskiej, kolegialnego organu wykonawczego Unii Europejskiej jednym z kluczowych zadań unijnej polityki powinno być dążenie do petryfikacji bezpieczeństwa żywnościowego państw UE. Przypomnieć trzeba jednocześnie, że do kompetencji tego kluczowego organu administracji Unii Europejskiej zalicza się między innymi realizację bieżącej polityki organizacji – w tym zaś w szczególności polityką rolną, międzynarodową i gospodarczą.
Stąd też nie dziwi fakt, że w świetle konsekwencji zbrojnej agresji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę w lutym zeszłego roku, Komisja Europejska określiła wspomnianą inwazję jako ,,zagrożenie dla bezpieczeństwa żywnościowego milionów ludzi na całym świecie”. Zdaniem przedstawicieli Komisji Europejskiej skutki bezprawnych działań Rosji w omawianym obszarze, w szczególności niosą zagrożenie dla krajów o niskich dochodach, w wysokim stopniu uzależnionych od importu nawozów oraz żywności. Dlatego też priorytetem obecnie jest zagwarantowanie restytucji światowego bezpieczeństwa żywnościowego w drodze współpracy podmiotów prawa międzynarodowego.
Dla przeciwdziałania destabilizacji rynków rolnych zdaniem Komisji Europejskiej niezbędne jest zarówno odbudowywanie, jak i tworzenie odpornych systemów żywnościowych. Z jednej strony, wspomniany organ Unii Europejskiej zwraca uwagę na fakt praktycznej samowystarczalności Europy w sferze produktów żywnościowych. Z drugiej zaś konkluduje, że w pewnych obszarach vide import białka paszowego czy też nawozów sztucznych zidentyfikować można realne zagrożenia i wyzwania produkcyjne dla unijnych producentów rolnych.
Wskazanym wyzwaniom wciąż towarzyszą utrzymujące się wysokie koszty produkcji. Stąd też Komisja Europejska wdraża szereg działań mających – w perspektywie krótko i długoterminowej, podwyższyć kolektywne bezpieczeństwo żywnościowego jak i wsparcie unijnych rolników i konsumentów. Do tej grupy czynności zaliczyć należy m.in. wsparcie dla tranzytu ukraińskiego zboża – zarówno realizowanego na Morzu Czarnym, jak i poprzez terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Ponadto prowadzi się pomoc dla bezbronnych grup społecznych, wspiera się intensyfikację produkcji żywności w krajach UE oraz - co paradoksalnie stanowić może największe wyzwanie dla struktur Unii - eliminuje się ograniczenia w handlu żywnością i popiera się rozwój międzynarodowych stosunków gospodarczych. To ostatnie zadanie realizowane jest poprzez zawieranie tzw. umów handlowych UE. Jakkolwiek w procesie ich negocjowania, podpisywania i ratyfikacji istotną rolę pełni Rada – to ona wyraża konieczną dla podjęcia rokowań wolę polityczną w postaci upoważnienia Komisji Europejskiej do podjęcia rokowań, to Komisja odpowiada za sam proces negocjacyjny. Umowy handlowe Unii Europejskiej wzmacniają jednocześnie odporność państw trzecich na kryzysy, w tym związane z sektorem żywności. Z danych udostępnionych przez Komisję Europejską wynika, że obecnie UE wspiera ponad siedemdziesiąt państw w procesie zwiększania odporności ich systemów żywnościowych. W wielu krajach głównym dostawcą pomocy humanitarnej i rozwojowej jest właśnie UE. Z kolei w latach 2020-2024 Unia zainwestuje łącznie 18 miliardów euro w działania wpisujące się w proces zapewniania bezpieczeństwa żywnościowego na całym świecie. Od 2015 roku UE wydaje rocznie średnio około 350 milionów Euro na humanitarną pomoc żywnościową. O skali środków pomocowych świadczy fakt, że w kwietniu ubiegłego roku UE i kraje członkowskie przekazały ponad 1 miliard EURO na rzecz wzmocnienia bezpieczeństwa żywnościowego krajów Sahelu.
Konkludując wskazać trzeba, że wciąż rosyjska agresja na Ukrainę z lutego 2022 roku jawi się, zwłaszcza z perspektywy szeroko rozumianego bezpieczeństwa żywnościowego jako swoisty game changer, będący de iure i de facto cezurą wyznaczającą nowy etap zarówno w wymiarze bezpieczeństwa kolektywnego, jak i indywidualnego. O wskazanej prawidłowości w szczególności świadczy fakt, że działalność licznych międzynarodowych organizacji typu rządowego (ONZ, FAO, UE) koncentruje się coraz częściej na próbach zrelaksowania widocznych obecnie zagrożeń, w tym między innymi w sferze bezpieczeństwa żywnościowego. Wydaje się, że w najbliższych latach to właśnie problematyka wspomnianego obszaru bezpieczeństwa stanie się jednym spośród najistotniejszych dla członków wspólnoty międzynarodowej.
