Międzynarodowy Fundusz Walutowy opublikował dane umożliwiające dokonanie oceny stanu światowego systemu finansowego. Eksperci Międzynarodowego Funduszu Walutowego (International Monetary Found) odnieśli się między innymi do upadku dwóch banków, które miały miejsce w ostatnim czasie, tj. Silicon Valley Bank i Signature Bank w Stanach Zjednoczonych. Ich zdaniem wskazane upadki, jak również słynne już problemy związane z upadłością banku Credit Suisse i jego problematycznym przejęciem przez grupę UBS, to egzemplifikacja licznych problemów, które dotknęły rynek finansowy. Przedstawiciele MFW zwracają uwagę, że problemy sektora finansowego to następstwa przemian w globalnym sektorze finansowym skutkujące między innymi postępującą inflacją. Nie bez znaczenia jest również fakt, że zdaniem Międzynarodowego Funduszu Walutowego dotychczas wdrażane zmiany regulacyjne w całościowym ujęciu doprowadziły do zwiększenia odporności sektora finansowego.
Zaakcentować trzeba, że wciąż wiele państw charakteryzuje się niskim poziomem ubezpieczenia depozytów, zaś banki w tzw. krajach rozwijających się mają co do zasady aktywa o niższej jakości kredytowej niż w gospodarkach państw wysoko rozwiniętych. Co ciekawe, zdaniem IMF banki rynków tzw. państw wschodzących odgrywają co do zasady większą rolę w systemie finansowym niż w gospodarkach krajów rozwiniętych, więc konsekwencje zaistnienia trudnej sytuacji w sektorze bankowym mogą być dużo groźniejsze. W Stanach Zjednoczonych, obawy inwestorów przed stratami na aktywach wrażliwych na zmiany stóp procentowych doprowadziły do wyprzedaży banków, zwłaszcza banków o skoncentrowanej bazie depozytowej. Międzynarodowy Fundusz Walutowy szacuje, że w tym roku zdolność udzielania pożyczek przez amerykańskie banki spadnie o 1 procent. Wpływ na ten proces miały bez wątpienia ostatnie wydarzenia związane ze wspominanymi we wstępie upadłościami dwóch amerykańskich banków.
IMF, jako wyspecjalizowana agenda Organizacji Narodów Zjednoczonych specjalizująca się w zapewnianiu stabilizacji finansowej i udzielaniu pomocy finansowej, zwraca także uwagę na wyzwania, jakie ostatnie wydarzenia na rynku finansowym stawiają przed bankami centralnymi poszczególnych państw. Podkreślić trzeba zwłaszcza wciąż odczuwalne skutki pandemii koronawirusa COVID-19 oraz ekonomiczne reperkusje wywołane agresją Federacji Rosyjskiej na Ukrainę. Do wskazanych wyzwań doszła obecnie presja inflacyjna. Okazała się być ona trwalsza, aniżeli początkowo sądzono. Zwraca się uwagę, na fakt, że wskaźniki zdolności obsługi długu państwowego nadal się pogarszają na całym świecie. Zjawisko to w największym stopniu dotyczy państw o niskich dochodach oraz tzw. krajów rozwijających się. Obecnie, wiele z spośród najbardziej narażonych krajów już boryka się z poważnymi trudnościami.
Z powyższym procesem współwystępują niestety inne zjawiska. Państwa o niskich dochodach zostały istotnie dotknięte wysokimi cenami żywności i energii. Ponadto mają one niewielki lub praktycznie znikomy dostęp do możliwości pozyskania finansowania rynkowego. Rządy tych państw werbalizują już obawy co do dostępności finansowania preferencyjnego. Wybrane państwa borykają się także z wyjątkowo trudnymi i wymagającymi warunkami zadłużenia. Ponad połowa (37) spośród 69 krajów objętych badaniem IMF jest w trudnej sytuacji pod względem zadłużenia lub jest też narażona na wysokie ryzyko.
Analizując problem odporności uczestników rynku finansowego na innej płaszczyźnie tj. z punktu widzenia gospodarstw domowych, zauważa się, że z jednej strony udało się im zgromadzić zauważalne oszczędności w okresie pandemii, z drugiej zaś – zmagają się z problemem obciążeń związanych z obsługą zadłużenia. Powoduje on erozję ich oszczędności i sprawia, że gospodarstwa domowe stają się bardziej narażonymi na niewypłacalność. Współgra z tym nagły wzrost oprocentowania kredytów mieszkaniowych, który w skali globalnej schłodził popyt mieszkaniowy. Problem ten występuje między innymi na wiodącym rynku chińskim.
W końcu trzeba podkreślić, że w percepcji Międzynarodowego Funduszu Walutowego istotne wydaje się nie tylko usprawnienie wewnętrznych praktyk zarządzania ryzykiem w odniesieniu do ryzyka stopy procentowej i płynności w bankach, ale i przeciwdziałanie uchybieniom nadzorczym. Jako ważne określono także działania organów nadzoru bankowego w obszarach ładu korporacyjnego, zarządzania ryzykiem oraz intensyfikacji samego nadzoru. Akcentuje się również problem ustanowienia i przestrzegania minimalnych wymogów kapitałowych i płynnościowych dla mniejszych instytucji finansowych.
